بررسی نگرش بیماران بستری در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران نسبت به اتانازی

چگونه مردن، به خصوص در سال های اخیر نسبت به گذشته، با توجه به پیشرفت های علوم پزشکی و امکانات طولانی کننده ی حیات بیماران مفهوم جدیدی پیدا کرده و بر اهمیت آن افزوده شده است. درد و رنج بیماران از یک سو و هزینه های سنگین درمان که بر بیماران یا خانواده ها و نظام سلامت تحمیل می شود از سوی دیگر، بحث اتانازی را در بین افراد مطرح می نماید.  در این بررسی نظر بیماران بستری در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران در ارتباط با اتانازی ارزیابی شده است. این مطالعه در نیمه ی دوم سال 88 در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شده است. ابزار مورد استفاده پرسشنامه ای بود که در آن 4 بیمار فرضی مطرح شده و پس از آن سؤالاتی پیرامون آن ها به صورت سه گزینه ای طرح شده بود تا نگرش بیماران در موضوع مورد مطالعه سنجیده شود. از 110 بیمار انتخاب شده 105 نفر در مطالعه همکاری کردند (response rate =95. 45%) که 60 نفر از این افراد مذکر و 55 نفر مؤنث بودند. این افراد بین سنین 17 تا 70 سال بوده و 40 درصد تحصیلات دانشگاهی داشتند.در مطالعه ی انجام شده از بین 4 نوع اتانازی، تنها اتانازی غیرفعال داوطلبانه مورد موافقت بیماران بود. در بررسی های انجام شده 5/69 درصد از کل بیماران با انجام این نوع اتانازی موافق بودند و میزان مخالفت 1/18 درصد بود. درحالی که دیگر انواع اتانازی به طور واضح مورد مخالفت بیماران بود. از بین متغیرهای بررسی شده (سن، جنس، مذهب و سطح تحصیلات) فقط متغیر بخش بستری رابطه ی معنی داری با نگرش بیماران نسبت به اتانازی داشته است. نتایج حاصله نشان دهنده ی موافقت بیش تر بیماران در بخش داخلی با انجام اتانازی نسبت به بیماران بستری در بخش جراحی است. این امر می تواند به دلیل ازمان بیماری و طولانی شدن بیماری ها در بخش های داخلی نسبت به بخش های جراحی باشد. ماهیت مزمن بیماری های داخلی و درگیری بیش تر بیمار با بیماری خود می تواند بر روی نحوه ی نگرش وی به مسأله ی اتانازی تأثیر بگذارد که این امر با مطالعات مشابه مطابقت دارد.